മലമുകളില്‍ നിന്നും
സുഗന്ധം പേറിയിറങ്ങിയ
എനിക്ക്
ഇന്നുറങ്ങാനാവുന്നില്ല .
കാനനത്തിന്റെ
മാസ്മരികതയില്‍
മയങ്ങിയിരുന്ന
എന്റെ കണ്ണുകളില്‍
അശാന്തിയുടെ-
തിമിരം ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു.
നാസികയില്‍
പഴകിയ ചോരയുടെ,
അഴുകിയ വാക്കുകളുടെ
കെട്ട മണം.
ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്ന-
കുന്നുകള്‍,
വിഷം പേറി,
നുരയും പതയും വന്ന്,
കിതച്ചും, വലിച്ചും
മരണത്തെ പുല്‍കുന്ന
പുഴകള്‍...
ഓടി രക്ഷപ്പെടണമെന്നുണ്ട്
ആഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള്‍
മരങ്ങള്‍ കുലുങ്ങി വിറയ്ക്കുന്നു.
ഭ്രാന്തമായി ഓടിപ്പോയാലോ...
വേണ്ടാ..., ഇന്ന് വേണ്ട.
പാവം മരങ്ങള്‍ എന്തുപിഴച്ചു.
തിരിച്ചു ചെല്ലുമ്പോള്‍
മലമുകളിലെ
ചങ്ങാതി പൂക്കളോടും,
അരുവികളോടും,കിളികളോടും
എനിക്ക്
ഒരുപാട് പറയാനുണ്ട്.
കാട് നാടാക്കുന്ന,
മനസു കാടാക്കുന്ന,
ഇവരെക്കുറിച്ച്.
No comments:
Post a Comment